Elke hond heeft een uniek karakter. De een is ondeugend, de ander rustig en bedachtzaam. Het vastleggen van die persoonlijkheid is voor mij de essentie van hondenfotografie. Geen standaard poses, maar echte expressie.
Ik besteed veel tijd aan het leren kennen van de hond. Hoe beweegt hij? Waar reageert hij op? Wat maakt hem blij of juist voorzichtig? Die observaties zijn leidend voor hoe ik fotografeer.
Vaak werk ik zonder commando’s. Ik laat de hond vrij rondlopen, snuffelen en reageren op zijn omgeving. Daarin komt zijn ware aard naar boven – en die vang ik met mijn camera.
Expressie in kleine momenten
Een blik omhoog, oren naar voren, een wiebelend staartje – het zijn kleine signalen die veel zeggen. Door te werken met een snelle sluitertijd leg ik zelfs de kortste expressies haarscherp vast.
Ik gebruik licht om de blik te versterken. Een schuin invallende zon op het gezicht of een zachte reflectie in de ogen maakt het beeld intenser. Het oogcontact met de kijker is de sleutel tot verbinding.
De locatie speelt ook een rol. In een plek waar de hond zich prettig voelt, komt hij vanzelf los. Dat kan een veld zijn, het strand of gewoon de achtertuin waar hij elke hoek kent.
Ik herinner me een hond die standaard een stok meenam tijdens elke wandeling. Die stok hoorde bij hem. Dus lieten we hem zijn ding doen – en de beelden vertelden zijn hele verhaal.
Vertrouwen als basis
Een hond die zich veilig voelt, toont zichzelf. Daarom werk ik rustig, beweeg mee met zijn ritme en geef hem de tijd. Pas dan ontstaat er ruimte voor échte portretten.
De kunst van het vastleggen van persoonlijkheid zit in kijken, voelen en anticiperen. En vooral: jezelf openstellen voor het unieke wezen dat voor je staat.
Wendy
22-04-2025
